Program kształcenia „Dialog międzywyznaniowy i międzykulturowy” ma odpowiadać na szerokie społeczne zapotrzebowanie dialogu różnych grup wyznaniowych i kulturowo-narodowościowych we współczesnym, bardzo dynamicznie zmieniającym się świecie. Migracje spowodowane wojnami, a także poszukiwaniem dogodniejszych miejsc zamieszkania i pracy obecnie bardzo mocno dotknęły wschodnioeuropejskiej kraje Unii Europejskie, w tym, przede wszystkim Polskę.
Przykład Norwegii jest bardzo atrakcyjnym, a razem z tym mało zbadanym i spopularyzowanym wewspółczesnym społeczeństwie polskim. Trwający mniej więcej od połowy wieku proces tworzenia społeczeństwa wielokulturowego odbywa się w tym kraju w sposób bardzo harmonijny, pozbawiony konfliktów, z poszanowaniem przestrzeni kulturowo-narodowej autochtonicznej ludności Norwegii. Otwartość ludności norweskiej na przybyszy realizowana jest przy jednoczesnym przywiązaniu i szacunku wobec własnej spuścizny kulturowej i tradycji narodowej. W konstytucji Norwegii utrwalony jest fakt istnienie oficjalnej religii luterańsko-augsburskiej i obowiązek wychowania w niej
swych dzieci przez jej wyznawców. Gwarantowana przy tym także swoboda praktyk religijnych. To, co z perspektywy powszechnie lansowanej „postnowoczesności” jest eliminowane z życia publicznego przy użyciu presji medialnej i społecznej w innych krajach europejskich, w Norwegii funkcjonuje jako norma prawna i powszechnie respektowana społeczna.
Rzeczywistość norweska doskonale harmonizuje z wielowiekowym napracowaniem koegzystencji różnych religii i nacji w wielonarodowej Rzeczypospolitej Polskiej zwanej też metaforycznie Rzecząpospolitą Obojga Narodów. Niespotykane wolności dla ludności żydowskiej, komfort istnienia dla ludności prawosławnej ruskiej (ukraińskiej i białoruskiej), Ormian, Karaimów, Tatarów i innych, a także równouprawnienie dla współuczestniczących w tworzeniu wspólnego państwa „Litwinów”
należy do tradycji polskości.
